Een nieuwe dame in mijn leven: Roos. Ze is de fantastische dochter van mijn broer en Els. Ik ben dan ook apetrots dat ik aangeduid werd als peter. Nu nog een Tomac meisjesfiets vinden en ze kan aan haar trainingsprogramma beginnen.
TweetDe laatste dag zit er op. Naast enkele trainingsuurtjes in deze fantastische omgeving ben ik ook nog wat gaan genieten van alles wat er op de Sea Otter Classic te beleven viel. De downhill finales en de laatste etappe van de vierdaagse wielerwedstrijd werden afgewerkt. ’s Middags had ik lunch met JL, een naar California verhuisde Nederlander. We kwamen via een gemeenschappijke vriend in contact. JL en zijn vrouw vertelden met veel passie over sport en hoe hun zoon Menzo het in het Amerikaanse wielrennen aan het waarmaken is.
De media-man van Tomac bikes nam deel aan de downhilwedstrijd waardoor ik van toeschouwer in supporter veranderde.
Het einde van de dag bestond uit afscheid nemen van de nieuwe vrienden, kennissen en van het gastgezin waarin ik de voorbije dagen verbleef. Opruimen, slapen en op het vliegtuig richting België stappen, dat is al wat me hier nog te doen staat.
Mijn mountaibikewedstrijd vandaag was niet echt een succesverhaal. Het was leuk geweest om een mooie prestatie neer te zetten, maar echt veel meer zat er niet in. De eerste vijf minuten van de wedstrijd reden we op het auto race circuit wat voor zeer gevaarlijke toestanden zorgde. Alle 120 deelnemers probeerden beurtelings vooraan te geraken om in een goede positie aan de singletracks te komen. Jammer genoeg ging dit gepaard met verschillende massavalpartijen. Bij één valpartij kwam ik tot stilstand maar ik kon gelukkig overeind blijven. Voor mijn roommate was de wedstrijd al na 500m over. Hij maakte deel uit van de tweede valpartij.
Ik vermoed dat ik uiteindelijk rond de 70ste positie de singletrack aanvatte. Ik moet eerlijk toegeven dat de Amerikaanse bikers de eerste twee ronden gewoon veel te snel reden om mee te kunnen. Ik verloor nog wat extra posities maar kon uiteindelijk in een degelijk “xterra-tempo” komen en enkele bikers passeren. Het XC tempo ligt voorlopig nog veel te hoog voor mij. Vorig jaar merkte ik dat naarmate het wedstrijdseizoen vorderde, en ik ook meer intensiteit in mijn trainingen plaatste i.f.v. Maui, ik betere resultaten haalde in mtb XC wedstrijden. Alles op zijn tijd.
Het evenement op zich was wel fantastisch. Duizenden supporters die je luidkeels aanmoedigen. Racen met de mountainbike over een echt race circuit. Dit alles onder een blauwe hemel en de “Californian sun”. Het zijn echt super dagen hier.
De mensen van Giro helmen waren fantastisch en gaven me een nieuwe Prolight helm. Joel van Tomac gaf me nog extra advies hoe ik zijn fietsen het beste gebruik en afstel.
Na de XC wedstrijd ben ik nog naar de finalewedstrijden van de Dual Slalom gaan kijken. Spektakel, sfeer en fun. In Amerika weten ze hoe ze sport aantrekkelijk moeten maken.
TweetEerst beginnen met very cool nieuws. Dit zijn mijn toekomstige fietsen in de volgorde dat ik ze zal krijgen. De eerste is net in productie gegaan, de andere twee zijn nog in de prototypefase.
Tomac Flint29
Tomac TypeX29
Tomac TRADE
De Short Track was wel heel short voor mij. Na 11minuten zat mijn wedstrijd er al op. Geen mechanische pech ofzo, dit is hoe dit in zijn werk gaat. We zijn met 72 begonnen en ik stond als 72ste aan de startlijn gepositioneerd. Verre van ideaal. De wedstrijd duurde 20min plus 3 ronden. Een ronde duurde ongeveer anderhalve minuut. De wedstrijd verliep eigenlijk redelijk goed wat ik ben als 50ste gefinisht. Tijdens die 11min stak ik toch 22 rijders voorbij. Dit zie je hier gebeuren (nr 31 in het zwart).
Omdat ik als 72ste al bijna een halve minuut verloor op de leiders bij de start, en er bijna nergens inhaalplaatsen waren, duurde het natuurlijk niet lang eer de leiders bij mij waren. Omdat de gedubbelden uit de race worden genomen zat het er voor mij na 7 ronden op. Uiteindelijk reden slechts 13 rijders de wedstrijd uit. Die 11minuten waren wel de 11 zwaarste uit mijn sportcarrière. Elke seconde was voluit. Eén keer hield ik de pedalen enkele tellen stil en ik was meteen drie plaatsen kwijt.
Morgen staat er de Olympische Cross Country mountainbike op het programma. Dit wordt 2uur alles geven, maar toch is dit leuker dan 11minuten in overdrive.
Om zeker te zijn dat alles perfect zal verlopen gaf ik mijn fiets een Vipbehandeling.
Eerst laten poetsen:
Hier werkt Joel Smith, eigenaar en designer van Tomac Bikes, aan de afstelling van mijn voorvork en achterdemper.
Om zeker te zijn dat het schakelen precies en zacht gebeurt nam de topmecanicien van Shimano mijn XTR eens goed onder handen. Ongelooflijk met welk oog voor detail en met wat voor een passie hij mijn versnellingsapparaten afstelde. Van iemand die de ganse dag niets anders doet zou je verwachten dat het op enkele minuten geregeld is. Toch was het net het tegenovergestelde. Gedurende een half uur bleef hij maar afstellen tot hij 100% tevreden was.
Hier heb je de volledige Tomac Supermatic 120. Joel Smith in het midden en de makers van de Ki2 (elektronisch schakelen voor mountiabikes) naast hem. Erik, links op de foto, is trouwens de man van Kristin Armstrong (één van de beste vrouwelijke wielrensters).
En nu alle sfeerbeelden:
Wat een fantastische dag op de Sea Otter Classic. De sfeer is hier ongelooflijk. Alles draait rond “cycling”. Ik kan het best omschrijven als “Houffalize x10”. Prachtige natuur, ongelooflijke mtb paden, blauwe hemel. Dit alles vindt plaats op en rond het Monterey Raceway Circuit. M.aw. op het einde van de dag beginnen er racemoto’s of wagens over het parcours te razen. Naast alle mtb disciplines is er ook een etappe wegwedstrijd. Het was leuk om ook die gasten aan het werk te zien.
Mijn dag begon met een meeting met Tomac Bikes. Ik kreeg de nieuwe prototypes te zien. Waaaw, die zien er snel uit. Ik ben al aan het aftellen om met zo een monster de zware XTERRA wedstrijden te bedwingen. Morgen zal ik navragen of ik foto’s van die prototypes op mijn site mag publiceren. Hier enkele foto’s van de Tomac Supermatic 120 met Ki2 (=Di2 voor mtb).
Daarna had ik een meeting met de eigenaar en uitvinder van ESI Grips. Sinds enkele jaren rijd ik met deze wondergrips rond. Aangezien ik deze grips even hard waardeer als dat de eigenaar het waardeert dat ik er uit eigen initiatief mee rondreed zijn we overgegaan tot een sponsoringovereenkomst. Hoe cool is dat!
Wat later liep ik Ned Overend tegen het lijf. Ned is voormalig wereldkampioen mountainbiking en XTERRA. Niet voor niet is zijn bijnaam “The legend”. Hij is net als John Tomac een icoon in de Amerikaanse mtb wereld. Het was dus zeer leuk dat hij de tijd nam om me tips te geven over mtb, XTERRA en fietsposities. Toffe gast.
Eigenlijk deed ik de ganse dag niets anders dan mountainbiken of over mountainbiking praten, er zijn zwaardere jobs in de wereld. Morgen doe ik de Short Track mountainbike race. 30minuten voluit op een rondje van minder dan 5minuten. Wanneer je gedubbeld wordt zit de wedstrijd er op. Hopelijk heb ik een goede startpositie zodat ik het toch enkele ronden volhoud tegen die snelle jongens.
