Enkele weken na het EK had ik het geluk om in Tsjechië aan de slag te gaan. Ik ga ieder jaar weer met veel plezier naar Tsjechië. Redenen genoeg: de tegenstand is er telkens weer heel sterk, de omlopen zijn meestal redelijk technisch, de natuur is er prachtig en de eindeloze wouden geven een enorm gevoel van rust.
Deze keer ging ik niet op stap met een bende zotte Belgen, maar trok ik met twee vrouwelijke, maar minstens even zotte, internationale toppers naar Predni Vyton: Maud Golsteyn uit Nederland die dit jaar echt aan het doorbreken is en de Zwitserse Renata Bucher, de meest succesvolle XTERRA atlete aller tijden.
Het grote voordeel van het reizen met Maud is dat ze bij het aanvatten van de 1000km lange rit een gesprek start en pas stop als ze ’s nachts gaat slapen. Alvorens ik mezelf begon af te vragen of het nog ver was waren we Nederland, Duitsland en Oostenrijk al doorkruist. We hebben wel nooit begrepen waarom in Duitsland speciale (lees: grotere) parkeerplaatsen voor vrouwen voorzien zijn.Hoe fantastisch de natuur er was, zo vreemd en onfantastisch (ik weet dat dit geen woord is) was mijn hotel. De eerste dagen was ik helemaal alleen, niemand anders in het hotel. Best wel een griezelig gevoel. De eigenaar, Georg de Kettingroker, was de enige persoon die er ook soms rondliep, maar die sprak dan weer geen woord Engels. Hij liet zijn sporen we op een andere manier na. De handdoeken stonken zo hard naar de sigarettengeur dat mijn haar na een douche meer naar rook stonk dan na een fuif in de jaren negentig. Gelukkig maakte het uitzicht dan weer alles goed.
Enkele deelnemers maakten zich helemaal geen druk over het vinden van een uitstekend hotel. Zo kort mogelijk bij de wedstrijd overnachten moet hun hoogste prioriteit geweest zijn.
Voor deze wedstrijd had ik enkele doelen vooropgesteld:
*sneller zwemmen dan op het EK
*de hongerklop bij het aanvatten van het lopen, zoals op het EK, vermijden door een extra BOOOM gelletje te nemen op de fiets
*het perfect uitvoeren van de vorige doelen moest dan maar resulteren in het hoofddoel: een perfecte wedstrijd afleveren en dus zoveel mogelijk Tsjechen op hun grondgebied verslaan
Voor de rest hoefde ik me negens zorgen over te maken. De organisatie was op alles voorzien!
En een zeer aangename verrassing
Het zwemmen verliep fantastisch. Van bij de start zwommen er meteen twee mannen van me weg. De anderen zag ik meter per meter wegzakken totdat ik helemaal alleen op de derde plaats lag. Ik kon mijn tempo vlot aanhouden en verloor slechts een halve minuut op de leiders. De rest volgde pas 45 seconden later. Bingo!
Na 500m mountainbiken hadden we een technische passage. Het leidende duo was daar aan het sukkelen waardoor ik al meteen de leiding overnam! Wooeehooeew! Ze hadden daar de finish moeten houden… De rest van het mountainbiken ging eigenlijk wel heel goed. Gedurende de wedstrijd kwamen nog drie Tsjechen aansluiten, maar ik kon volgen en begon volle moed aan de loodzware 10km lange loopproef.
En ik stond stil… Mijn metgezellen moest ik meteen laten gaan en ook vanuit de achtergrond kwam iemand (ook een Tsjech voor de verandering) me voorbijgesneld. Frustratie alom! Vooral omdat ik net hetzelfde probleem had op het EK en dat ik er zeker van was dat dit probleem opgelost ging zijn. Maar ik putte ook moed uit wat er op het EK gebeurd was. “Ik liep er een snelle finale en dat zal vandaag ook weer gebeuren. Straks loop ik ze weer allemaal voorbij”.
En zo gebeurde het ook, of toch ongeveer. Halverwege het lopen begon ik te vliegen. Met nog 2km te gaan stak ik de 4de voorbije. En 500m later, net toen ik de 3de ging inhalen, bleef mijn loopschoen in de modder steken. Aiaiaiai! Opnieuw 5de…Maar ik had nog anderhalve kilometer om opnieuw naar het podium te lopen en ik voelde me goed! Geen paniek, gewoon gaan. De Tsjechen konden ook wel een snelle finale aan want ik kreeg het gat niet meer dicht. Aan de aankomst was ik dus 5de, op 14 seconden van de 3de. Grrrrrrr!
Ik hou er dus vooral gemengde gevoelens aan over:
Ontgoocheld want:
*op het EK heb ik al die mannen geklopt
*dat dipje van ongeveer een kwartier na het mountainbiken is nog niet opgelost
*het niet goed aanspannen van mijn schoen kost mij een podiumplaats
Tevreden want:
*zeer goed gezwommen
*sterk gevoel op de mountainbike, zowel fysiek als technisch
*ik was de enige niet-Tsjech in de top-6. Wat een eer!
Mijn dames deden het fantastisch! Renata won en Maud werd tweede!
Weer een avontuur rijker, weer van alles meegemaakt! En het seizoen is nog maar net begonnen. Nog zes landen te gaan.