Enkele weken na het EK had ik het geluk om in Tsjechië aan de slag te gaan. Ik ga ieder jaar weer met veel plezier naar Tsjechië. Redenen genoeg: de tegenstand is er telkens weer heel sterk, de omlopen zijn meestal redelijk technisch, de natuur is er prachtig en de eindeloze wouden geven een enorm gevoel van rust.

Deze keer ging ik niet op stap met een bende zotte Belgen, maar trok ik met twee vrouwelijke, maar minstens even zotte, internationale toppers naar Predni Vyton: Maud Golsteyn uit Nederland die dit jaar echt aan het doorbreken is en de Zwitserse Renata Bucher, de meest succesvolle XTERRA atlete aller tijden.

Het grote voordeel van het reizen met Maud is dat ze bij het aanvatten van de 1000km lange rit een gesprek start en pas stop als ze ’s nachts gaat slapen. Alvorens ik mezelf begon af te vragen of het nog ver was waren we Nederland, Duitsland en Oostenrijk al doorkruist. We hebben wel nooit begrepen waarom in Duitsland speciale (lees: grotere) parkeerplaatsen voor vrouwen voorzien zijn.Hoe fantastisch de natuur er was, zo vreemd en onfantastisch (ik weet dat dit geen woord is) was mijn hotel. De eerste dagen was ik helemaal alleen, niemand anders in het hotel. Best wel een griezelig gevoel. De eigenaar, Georg de Kettingroker, was de enige persoon die er ook soms rondliep, maar die sprak dan weer geen woord Engels. Hij liet zijn sporen we op een andere manier na. De handdoeken stonken zo hard naar de sigarettengeur dat mijn haar na een douche meer naar rook stonk dan na een fuif in de jaren negentig. Gelukkig maakte het uitzicht dan weer alles goed.Enkele deelnemers maakten zich helemaal geen druk over het vinden van een uitstekend hotel. Zo kort mogelijk bij de wedstrijd overnachten moet hun hoogste prioriteit geweest zijn.

Voor deze wedstrijd had ik enkele doelen vooropgesteld:

*sneller zwemmen dan op het EK
*de hongerklop bij het aanvatten van het lopen, zoals op het EK, vermijden door een extra BOOOM gelletje te nemen op de fiets
*het perfect uitvoeren van de vorige doelen moest dan maar resulteren in het hoofddoel: een perfecte wedstrijd afleveren en dus zoveel mogelijk Tsjechen op hun grondgebied verslaan

Voor de rest hoefde ik me negens zorgen over te maken. De organisatie was op alles voorzien!

En een zeer aangename verrassing

Het zwemmen verliep fantastisch. Van bij de start zwommen er meteen twee mannen van me weg. De anderen zag ik meter per meter wegzakken totdat ik helemaal alleen op de derde plaats lag. Ik kon mijn tempo vlot aanhouden en verloor slechts een halve minuut op de leiders. De rest volgde pas 45 seconden later. Bingo!

Na 500m mountainbiken hadden we een technische passage. Het leidende duo was daar aan het sukkelen waardoor ik al meteen de leiding overnam! Wooeehooeew! Ze hadden daar de finish moeten houden… De rest van het mountainbiken ging eigenlijk wel heel goed. Gedurende de wedstrijd kwamen nog drie Tsjechen aansluiten, maar ik kon volgen en begon volle moed aan de loodzware 10km lange loopproef.

En ik stond stil… Mijn metgezellen moest ik meteen laten gaan en ook vanuit de achtergrond kwam iemand (ook een Tsjech voor de verandering) me voorbijgesneld. Frustratie alom! Vooral omdat ik net hetzelfde probleem had op het EK en dat ik er zeker van was dat dit probleem opgelost ging zijn. Maar ik putte ook moed uit wat er op het EK gebeurd was. “Ik liep er een snelle finale en dat zal vandaag ook weer gebeuren. Straks loop ik ze weer allemaal voorbij”.

En zo gebeurde het ook, of toch ongeveer. Halverwege het lopen begon ik te vliegen. Met nog 2km te gaan stak ik de 4de voorbije. En 500m later, net toen ik de 3de ging inhalen, bleef mijn loopschoen in de modder steken. Aiaiaiai! Opnieuw 5de…Maar ik had nog anderhalve kilometer om opnieuw naar het podium te lopen en ik voelde me goed! Geen paniek, gewoon gaan. De Tsjechen konden ook wel een snelle finale aan want ik kreeg het gat niet meer dicht. Aan de aankomst was ik dus 5de, op 14 seconden van de 3de. Grrrrrrr!

Ik hou er dus vooral gemengde gevoelens aan over:

Ontgoocheld want:
*op het EK heb ik al die mannen geklopt
*dat dipje van ongeveer een kwartier na het mountainbiken is nog niet opgelost
*het niet goed aanspannen van mijn schoen kost mij een podiumplaats

Tevreden want:
*zeer goed gezwommen
*sterk gevoel op de mountainbike, zowel fysiek als technisch
*ik was de enige niet-Tsjech in de top-6. Wat een eer!

Mijn dames deden het fantastisch! Renata won en Maud werd tweede!

Weer een avontuur rijker, weer van alles meegemaakt! En het seizoen is nog maar net begonnen. Nog zes landen te gaan.

Plaats een reactie via facebook

Here you have some extra pictures of the bike I used at the European Cross Triathlon championships. (photos: artmedia)

SCOTT Spark 900SL frame, size M

ESI Racer’s Edge Grips

TYL cable guide and 88+ tuned Lefty

BOOOM Nutrition 

Cobb Cycling SHC DRT seat

Stan’s Notubes ZTR Valor Carbon 29er wheels and RED BULL #givesyouwings

Yes, it’s my bike 😉

Sram XX1 cassette, shifter, rear derailleur and crankset

Plaats een reactie via facebook

Dit verslag moet ik met een rechtzetting beginnen. Ik zeg altijd dat het gevoel belangrijker is dan het resultaat, maar er zijn uitzonderingen. Op kampioenschappen mag je blij zijn met het resultaat als het goed is, ook al was het gevoel niet altijd even goed. Omdat ik hier toch nogal vreemd aan mijn verslag begonnen ben kan ik meteen de lijn doortrekken en alles opsommen wat verkeerd gelopen is tijdens de wedstrijd:

*slecht gezwommen om een onverklaarbare reden
*belachelijk traag bochtenwerk op de mtb omdat ik op training mijn achterband gescheurd had. Ik reed tijdens de wedstrijd rond met angst, met een geleende achterband die vreemd aanvoelde en met veel te veel druk in die band.
*linker schoenplaatje was halverwege de wedstrijd losgekomen waardoor het in- en uitklikken bij de cyclocrossachtige passages heel stuntelig verliep.
*de eerste helft van het lopen stond ik bijna stil, ik liep echt belachelijk traag en ik begon al vrede te nemen met een verre ereplaats.

Maar voor de rest was alles gewoon perfect, als in een droom. Zoals de fiets waar ik nu over beschik.

Ik ben heel graag in Sardinië. De mensen, de cultuur, het eten, de gastvrijheid, … Het is er gewoon zalig. Het zal wel geen toeval zijn dat ik al verschillende goede resultaten neerzette in Sardinië. Regelmatig ging ik ook buiten de competitieperiode eens terug om al die leuke mensen een bezoekje te brengen. Ook nu gingen we enkele dagen voor de wedstrijd even langs in Villacidro.

Deze keer was ik er voor het Europees kampioenschap met een bende leuke vrienden van verschillende nationaliteiten, wat heel deze onderneming alleen maar fantastischer maakte.

De wedstrijd zelf dan. Het zwemmen ging dus niet goed en ik verloor een minuut op de atleten waar ik normaal mee uit het water kom.

Gelukkig voelde ik me op de mountainbike wel heel sterk waardoor ik niet lang in 9de positie bleef rijden en snel wat plaatsen goedmaakte.

Na een kwart wedstrijd kwam landgenoot, Make the Group sponsorgenoot en topfavoriet Kris Coddens aansluiten. Iets sneller dan ik had verwacht, maar dat kwam uiteraard door mijn minder zwemnummer. Tot mijn verbazing kon ik zijn tempo aan waardoor we de rest van het mountainbike gedeelte in mekaars buurt bleven.

We haalden regelmatig eens wat deelnemers in en we konden samen aan het lopen beginnen op slechts 20sec van de leider, de Fransman Forissier.

Kris liep aan zijn gebruikelijke supersonische snelheid naar de leider en ik was al blij dat ik nog één voet voor de andere kon zetten.

Had ik te snel gefietst, te weinig getraind, teveel getraind, iets met mijn voeding, … . Een veel te lange reeks idiote vragen spookten door mijn hoofd terwijl ik aan een belachelijk traag tempo alles aan het geven was om toch maar op het podium te finishen. Ik moet eerlijk toegeven dat ik op verschillende momenten dacht dat ik zelfs uit de top 10 zou verdwijnen. Zeker toen Tomas Kubec (SVK) en Jan Kubicek (CZE) tot op 10seconden gekomen waren na 4km van de 10km lopen. Over Jan Kubicek trouwens niets dan lof.

Toen hij de dag voor de wedstrijd vernam dat ik op training problemen had met mijn band is hij op zijn hotelkamer een nieuwe band voor mij gaan halen zodat ik veilig aan de wedstrijd kon starten. En dat voor een rechtstreekse concurrent (Kubicek was vorig jaar 3de op het EK, ik 4de), zalig toch! Lang leve de Red Bull atleten, zelfs al zijn het koele Tsjechen!

Terug naar de laatste 6km van de wedstrijd. Ik moet volgens mij met een suikertekort gezeten hebben want ik nam aan de bevoorading mijn BOOOM gelletje met wat water en enkele minuten later was ik aan het vliegen. Of beter gezegd, op mijn normaal niveau aan het lopen. Gelukkig kon ik hierdoor mijn tegenstanders voor de derde plaats weer op achterstand plaatsen. 

Dolblij kon ik aan de aankomst in Kris zijn armen vallen. Hij werd Europees kampioen en ik behaalde twee minuten later de bonzen medaille.

Nog nooit eindigde ik zo kort na Kris, nog nooit behaalde ik een podiumplaats op een EK. Na drie vierde plaatsen is dit dus echt een droom die uitkomt.

Seppe Odeyn werd bij zijn triatlondebuut (na een mooie carrière als wielrenner en duatleet) meteen 10de op het EK! Er waren dus alleen maar blije gezichten, zelfs bij mijn goede maat Steve die door materiaalpech moest opgeven. Hij schreeuwde ons tijdens het lopen naar voor. Zijn wedstrijd was om zeep, zijn stem had hij kapot geschreeuwd, maar lachen bleef hij doen. Hij herinnerde me er ook aan dat ik ooit beloofd had om mijn eerste glas alcohol te drinken bij het behalen van een podiumplaats op een grote wedstrijd. Een belofte die ik bij deze gelegenheid graag nakwam.

Op het podium nam ik een stevige slok van de champagnefles van Kris. Kathrin Müller, de winnares bij de dames, had ook van mijn belofte gehoord en zij kwam tijdens de after party aanzetten met een stevige pint voor mij. Bah! Maar ik heb het dan toch maar gedaan.

Dus, na een reeks van 4de plaatsen (WK duatlon junioren, Ironman Hawaii AG 18-24, 3x op een EK en nog wat andere grote wedstrijden) eindelijk op het podium. Ben ik blij dat ik ben blijven doorgaan, zowel tijdens deze race als al die jaren van veel trainen en weinig resultaten. Het was het allemaal waard.

Plaats een reactie via facebook