Aan wedstrijden in Italië deelnemen is altijd één groot feest. Pro meetings, race briefings en photoshoots vinden zelden plaats op het geplande tijdstip, maar we krijgen er een portie avontuur voor in de plaats. Als er een groot off-road triatlon evenement in Italië plaatsvindt moet er dus al veel gebeuren om mij daar niet aan de start te zien.

Het avontuur begon al van de eerste seconde. Hoe krijg je een bende Hongaren, Tsjechen, Belgen, Fransen, Italianen en een Schot met al hun materiaal in 2 minibusjes? Wouter Beckers kreeg bijna een hartaanval toen er beslist werd om zijn fiets met één dun elastiekje op het dak te binden.

Maar na enkele pogingen kregen we de deuren dicht en vertrokken we vanuit Rome naar Scanno, een bergdorpje in de Abruzzen. Het decor veranderde dan ook naarmate we dichter bij onze eindbestemming kwamen.

Vorig jaar was dit al het meest technische parcours van alle XTERRA’s, maar ook de wedstrijd met het meeste klim- en daalwerk. Zowel op de mountainbike als bij het trailrunnen. De dagen voor de wedstrijd werd er dus vooral gepraat over hoe technisch deze wedstrijd is. Wouter en ik moesten daar eigenlijk om lachen, want in vergelijking met een mountainbike XCO wedstrijd blijft dit soort omlopen kinderspel. Bij XTERRA wedstrijden, waar meestal wat grindpaden als omloop worden aangeboden, is dit dus een nieuwigheid. Terwijl de anderen zich zorgen maakten konden wij vooral chillen en van Italië genieten.

Er stonden ook nog enkele opdrachten op het programma. Altijd leuk om iets terug te doen voor de sponsors, de supporters en de organisatie!

 De meeste trainingen en verkenningen werkten we in groep af. Lieven was opnieuw mee om van heel dit avontuur een aflevering van This Is Thijs op JTTV te maken. Naast Lieven en Wouter waren ook niet-Belgen Colin Clément en Elisabetta Curridori van de partij.

De dag voor de wedstrijd gingen Elisabetta en ik nog wat loszwemmen met de paparazzi in ons zog.

De wedstrijd zelf dan!

Materiaal:
Wetsuit: Sailfish G-Range
Tri suit: Skinfit Plasma
Bike: Scott Spark 900SL size L
Fork: 88+ tuned Lefty
Wheels: Notubes ZTR Valor Carbon
Seat: Cobb Cycling SHC DRT
Shades: Oakley Radar Lock
Grips: ESI Grips Racer’s Edge
Helmet: Lazer Z1
Cycling shoes: Rocket 7 customized by KC
Running shoes: Saucony Kinvara TR2 customized by WatermolenSport
Nutrition: BOOOM Gels, Red Bull, water

Het zwemmen verliep vlot en ik kon als 6de aan het fietsen beginnen.

Het was een enorme opsteker dat ik na een kwartier fietsen nog altijd in het gezelschap van de sterkste fietsers uit onze sport aan het rijden was, zonder te forceren. Toen we een soort city downhill doorheen de smalle straten en trappen van Scanno voorgeschoteld kregen beleefde ik het hoogtepunt van mijn carrière. Allee, dat is waarschijnlijk wat overdreven, maar het was wel heel erg cool om in deze passage al mijn metgezellen achter te laten.

Het doet me dromen van off-road triatlons met veel meer technische passages waarbij ik mijn troeven nog iets meer zou kunnen uitspelen. Nadat ik me even de beste city downhiller ter wereld waande was het weer back to reality. Een klim van 40min zou de wedstrijd in een min of meer beslissende plooi doen vallen. Ruzafa en Carloni klommen te snel, maar voor de rest was er niemand echt beter. Stoltz en Currie hadden sneller gezwommen, die zaten zelfs nooit in onze groep.

Nadat we eindelijk boven waren begon het echte feest. Voor het eerst een echte afdaling in een XTERRA, en dat hebben er veel geweten want het was ook nog eens beginnen regenen. Terwijl Asa Shaw en ik ons aan het uitleven waren, was de rest aan het wenen en aan het beseffen was mountainbiken eigenlijk is. Serrano reed zijn achterderailleur stuk, Lassonde brak zijn neus en Downie, Pyot en Kubicek hebben volgens mij alleen nog maar op hun rollen gemountainbiked want ook zij waren nergens meer te bespeuren. En dit was nog maar de eerste van drie afdalingen.

Shaw bleek uiteindelijk te sterk te zijn voor mij en ik moest hem laten gaan. Geen schande, hij eindigde vorig jaar 2de op het WK in Hawaii. Ook de anderen die voor me uitreden haalden allemaal top resultaten op het WK.

De wedstrijd was nog maar halfweg, maar ik besefte dat als ik geen inzinking zou krijgen ik een 6de plaats kon bemachtigen. En dit op een heel zwaar parcours, een lange wedstrijd, met een zeer sterke bezetting, beseffende dat ik sinds 2011 nooit meer beter deed dan een 7de plaats.

Van Professor Hespel van het Bakala trainingcenter kreeg ik de voorbije maand nog wat tips omdat ik dit seizoen zoveel sukkelde met inzinkingen tijdens de wedstrijden. Gedurende de wedstrijd bleef ik me dus focussen op mijn vocht- en energieopname.

Ik sprong als 6de en met een zeer fris gevoel van de fiets. Een unieke ervaring! Ik liep de zware trailrun met veel kracht en energie, zonder inzinking. Opnieuw een unieke ervaring.

Het resultaat was dat niemand meer terugkwam en ik 6de finishte. Ik had met voor het eerst van start tot finish volledig kunnen geven in een lange wedstrijd. Een opmerkelijk feit is dat de top 8 door 8 verschillende nationaliteiten bezet werd. En deze kwamen uit Europa, Afrika en Oceanië.

Het is vreemd, maar ik kon mijn tranen niet meer bedwingen. 6de is niet echt een spectaculair resultaat, maar deze prestatie betekent voor mij veel meer dan mijn overwinning in Lanzarote of mijn bronzen medaille op het EK. Dat waren prestaties die ik als vanzelfsprekend vond. Voor het afleveren van een goede prestatie in een lang en zwaar evenement heb ik jaren moeten werken en wachten. Het is soms frustrerend als ik zie hoe gemakkelijk en snel het bij andere jongens komt, bij mij heeft het heel erg lang geduurd.

Met deze positieve gedachten is het eens zo leuk om hier heel de maand augustus als een beest te trainen in functie van het WK in Maui. Nu weet ik tenminste dat ik het kan.

Plaats een reactie via facebook